Biografia

Piotr Kołodziejczyk
Absolwent Politechniki Poznańskiej (1978). Do 1990 r. pracownik Instytutu Pojazdów Szynowych (OBRPS) w Poznaniu. Od tego czasu w strukturach administracji publicznej: do 1997 dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Poznaniu. Następnie do końca 2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej. W latach 2003 – 2009 w administracji samorządowej jako dyrektor Wydziału Działalności Gospodarczej Urzędu Miasta Poznania, od 2004 sekretarz Miasta Poznania. W marcu 2010 został podsekretarzem stanu w MSWiA odpowiedzialnym za informatyzację. Po przekształceniu struktur rządowych w listopadzie 2011 do końca marca 2012 kontynuował pracę w Ministerstwie Administracji i Cyfryzacji. Od czerwca 2012 dyrektor II Oddziału ZUS w Poznaniu.
Doświadczenia w sektorze gospodarczym to między innymi udział w zespołach przygotowujących przekształcenia ważnych sektorów gospodarczych z dominującą własnością publiczną (górnictwo, hutnictwo, przemysł obronny, PKP), kierowanie (2002r.) FPS sp. z o.o. - jedną ze spółek grupy HCP SA, w latach 2004 – 2010 wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej Dalia Poznań.
W administracji zajmował się między innymi informatyzacją procesów pracy, wdrażaniem systemów wspierających w systemie urzędów pracy (np. PULS – pierwszy kompleksowy ogólnopolski system informatyczny wdrożony w administracji), czy elektronicznej administracji wspierającej usługi samorządu dla mieszkańców. W 2009 wyróżniony nagrodą im. Marka Cara.
Autor szeregu publikacji w zakresie zarządzania domeną publiczną wykorzystującą metody New Public Management.

Streszczenie

Wykorzystanie zasobów informacyjnych do realizacji zadań publicznych na przykładzie baz danych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Problemem administracji publicznej jest brak naturalnych mechanizmów weryfikujących efektywność działania, podejmowanych decyzji, dokonywanej alokacji środków. O ile w sektorze przedsiębiorstw takim naturalnym mechanizmem weryfikacji jest konkurencja - wynik finansowy, przesądzający o niskich szansach na przetrwanie organizacji świadczących usługi niskiej jakości za nieakceptowaną cenę, o tyle w monopolistycznej z natury rzeczy administracji takich mechanizmów brak. Problem dostrzegany jest powszechnie, zwłaszcza w krajach anglosaskich, w których w latach osiemdziesiątych XX wieku pojawiły się idee New Public Management.
W Polsce idee wdrożenia tego typu rozwiązań pojawiać zaczęły się w latach dziewięćdziesiątych. W systemie urzędów pracy wdrożono mechanizmy oceny efektywności programów pomocy bezrobotnym. Przygotowano systemy oceny efektywności opierające się na danych z badań ankietowych, których wadą były wysokie koszty i stosunkowo niska reprezentatywność uzyskiwanych danych. Przyjęto zatem drugą metodę oceny efektywności w oparciu o dane administracyjne. Pozwalały one łatwo identyfikować skuteczność oferowanych programów pomocy bezrobotnym, oceniać dokonywane korekty w ich kształcie, identyfikować dobre praktyki w tym zakresie.
W początkach XXI wieku, między innymi dzięki dostępności środków pomocowych z UE, zwiększyła się waga efektywnego adresowania środków publicznych na poszczególne cele. Coraz powszechniejsze staję się przekonanie, że efektywne decyzje w domenie publicznej są ważne dla społeczności i poszczególnych tworzących ją jednostek. Jednym z ważnych obszarów jest edukacja, a zwłaszcza szkolnictwo wyższe. Osoby podejmujące decyzję o wyborze kierunku studiów winny mieć prawo do informacji o jakości oferty każdej z uczelni. Miarą takiej jakości z całą pewnością są losy absolwentów poszczególnych roczników – fakt znajdowania przez nich pracy lub pozostawaniu bez zatrudnienia, przeciętny poziom uzyskiwanych wynagrodzeń jako wyraz produktywności świadczonej pracy. Dla wład publicznych informacje takie mogłyby służyć także jako wskazanie zasadności alokacji środków na utrzymywanie z publicznych środków najbardziej efektywnych placówek – w myśl zasady evidence based policy. Dane takie możliwe są do pozyskania z baz danych ZUS gromadzonych dla celów ubezpieczeń społecznych. Przedmiotem rozważań są zarówno kwestie związane z potencjalnym wykorzystaniem zasobu danych ZUS dla celów innych niż ubezpieczenie społeczne, jak i przedstawienie warunków takiego wykorzystania, by ceną za uzyskane korzyści nie była utrata prywatności poszczególnych ubezpieczonych.